Wzory kaszubskie obfitowały w motywy roślinne – tulipany, owoce granatu, palmety, stokrotki, liście dębu, niezapominajki czy pąki kwiatów. Początkowo kobiety wykorzystywały je do zdobienia kobiecego nakrycia głowy jakim był czepiec. Były to zwykle czepce w formie płaskiego dna z doszytym naokoło otokiem. Hafciarki zdobiły je haftem w jednym kolorze – wszystkie motywy roślinne miały kolor złoty lub srebrny.
Motywy te pojawiały się również na sprzętach domowych, ceramice.
Ponieważ zdobnictwo jednokolorowe nie oddawało całego piękna motywów roślinnych hafciarki wprowadziły urozmaicenie w postaci haftu kolorowego.
Wzory kaszubskie ewoluowały na przestrzeni lat. Istniały różne szkoły haftu kaszubskiego. Szkoła żukowska bazowała na 7 kolorach. Zapoczątkowały ją siostry Norbertanki, charakterystyczne dla tej szkoły były trzy odcienie niebieskiego łączone z barwą żółta i zieloną.
Istniała także szkoła wdzydzka, której twórczynią była nauczycielka Teodora Gulgowska. Nie ograniczała się ona do 7 kolorów – w swoich haftach dodawała także fiolety, brązy czy róże.
Prócz tego powstawały także inne szkoły np pucka, wejherowska, tucholska, chojnicka, słupska czy bytowska. Każda ze szkół wprowadzała charakterystyczne dla danego obszaru motywy i kolory pozwalające odróżnić tę lokalną odmianę od innych.
Należy oczywiście podkreślić, że określenie “szkoła” nie odnosiło się tutaj do sformalizowanej w sposób instytucjonalny nauki kończącej się np zdawaniem egzaminu. Były to po prostu grupy uczniów, które skupiały się wokół twórczej osoby zajmującej się haftowaniem. Każda grupa urozmaicała swoje dzieła zarówno jeśli chodzi o motywy, jak i kolory. Dzięki temu wzornictwo sztuki kaszubskiej jest tak przebogate i interesujące.